Do pociągu po ochłodę

Z jednej strony, przykro czytać takie informacje o naszym symbolu międzynarodowego sukcesu gospodarczego. Z drugiej strony, kłopoty Pesy pokazują, że polska kolej, mimo że jak wieszało się psy na niej, tak się wiesza, cywilizacyjnie znajduje się o wiele stacji dalej niż na początku XXI wieku.

Ile osób kilkanaście lat temu zastanawiało się na peronie, czy w przedziale dobrze będzie działała klimatyzacja? Nikt, bo nikomu, przynajmniej z tych, którzy wyruszali z bydgoskiego dworca, nie przychodziło do głowy, że może im się trafić wagon z takim urządzeniem.

Latem na peronie raczej martwiliśmy się tym, by okno było uprzejme się otworzyć - albo wręcz przeciwnie, zamknąć się, gdy pociąg ruszy, by całej podróży nie spędzić w przeciągu. Wczoraj zaś, gdy poprosiłem fotoreportera „Expressu” o zdjęcie spoconych podróżnych, wysiadających z pociągu w Bydgoszczy, okazało się to zadaniem niewykonalnym.

Przynajmniej z podmiejskich, popołudniowych składów wyskakiwali ludzie schłodzeni i rześcy. Torturą podróżowania na podmiejskich trasach kolejowych wydaje się teraz nie pobyt w wagonie, lecz oczekiwanie w ruinach bydgoskiego dworca.

Tam właśnie upał doskwiera najbardziej. I tam wciąż niewiele uczyniono, by ulżyć doli podróżnych. Jeden barakowóz i jeden automat z zimnymi napojami w ciągle dusznym kontenerze z kasami biletowymi, to na długi czas remontu dworca za mało.