- Jestem w tej chwili na końcu wielkiej przygody - mówi Józef Eliasz [WYWIAD]

Przed nami 12. edycja, pamiętasz, jak zabierałeś się do organizacji pierwszego festiwalu?
W Bydgoszczy była kilkuletnia przerwa, bo trzeba pamiętać, że przejąłem schedę po moich poprzednikach dwóch Ryszardach: Ryszardzie Jasińskim i Ryszardzie Moczadle. To oni organizowali Pomorską Jesień Jazzową, podczas której prezentowały się młode utalentowane i nagradzane na konkursach zespoły, które brały udział z kolei w konkursie o „Klucz do kariery”. Na moim festiwalu, który jest niejako kontynuacją tamtego, jest prezentowany polski jazz, europejski i światowy.
[break]
Formuła Twojego festiwalu jest bardzo interesująca. Jeszcze kilkanaście lat temu nawet nam się nie marzyło, żeby ściągać tu, do Bydgoszczy, największe gwiazdy światowego jazzu.
Uczymy się. Zaczynaliśmy skromnie, a potem apetyt rósł w miarę jedzenia. Chciałem zapraszać i móc gościć w Bydgoszczy artystów, których płyt słuchałem. Jeszcze marzę, aby zagrał u nas Chick Corea albo Herbie Hancock. Jest szansa, żeby ich sprowadzić. Nasze stowarzyszenie ma dobrą markę i możemy ściągać najlepszych.

Szefowie poważnych festiwali zabierają się za organizację kolejnej edycji zaraz po zakończeniu poprzedniej.
To prawda. Teraz myślę już o kolejnym festiwalu. Niestety, będę wiedzieć, na co mogę sobie pozwolić dopiero w styczniu, lutym, wtedy, kiedy się przyznaje dotacje. Podobnie jest z salą. O dobry termin w Operze Nova trzeba się starać z rocznym wyprzedzeniem.

A nie zniechęcają Cię różne niedogodności?
Już nie. Początkowo, kiedy dostałem kontrakt zagranicznej agencji, w którym było wyszczególnione, jaką wodę mineralną trzeba załatwić, wymiary ręczników, posiłki itd., to pomyślałem, jak oni mogą mnie tak traktować. Ale z drugiej strony, skoro w kontrakcie były takie szczegóły to znaczy, że gdzieś kiedyś nie zostały one zabezpieczone. Jazzmani nie mają wygórowanych żądań. U nas już teraz działa automat, co mnie też niepokoi, bo nie chcę wpaść w rutynę.

Nie tylko gwiazdy światowego jazzu zaprezentują się na Twoim festiwalu. Razem ze swoim triem (Los Angeles Trio) będziesz świętować jubileusz 20-lecia.
To było dla mnie oczywiste, że Los Angeles Trio wystąpi na festiwalu, bo obchodzimy jubileusz. Jestem szczęśliwy, że mogę grać z tak wspaniałymi muzykami jak nasz lider - Bogdan Hołownia czy Andrzej Bruner Gulczyński. Uwielbiam Bogdana, granie i przebywanie z nim jest wielką przyjemnością. Bogdan powinien być już profesorem belwederskim, to co do tej pory zrobił powinno być nagradzane medalami. Jest autorytetem, jeśli chodzi o harmonię jazzową. Jest jednym z największych znawców muzyki Wasowskiego. Wyciąga zapomniane przepiękne kompozycje tego twórcy. My już nie rozmawiamy o graniu amerykańskich standardów, gramy Wasowskiego lub Warsa.

Ty też żyjesz muzyką Wasowskiego?
W tej chwili jestem na końcu wielkiej przygody. Swego czasu zadzwonił do mnie znakomity Gary Guthmann i zaproponował nagranie muzyki Jerzego Wasowskiego w wymiarze hollywoodzkim z big-bandem i orkiestrą kameralną. Grają tam wybitni muzycy jazzowi jak Henryk Miśkiewicz, Paweł Pańta czy Filip Wojciechowski. Nagrywaliśmy na setkę i jak się któryś pomylił, to wszyscy musieliśmy powtarzać, a Gary nie przepuścił żadnej fuszerki. Solistami będą Małgorzata Walewska oraz Olga Bończyk i Janusz Szrom. Gary zagra jedno solo na trąbce.

Doczekamy czasów, że muzyka Wasowskiego znajdzie swoich odbiorców za oceanem?
To jest moje nadrzędne marzenie. Chciałbym, aby powstała anglojęzyczna wersja z amerykańskimi solistami. Już jestem po rozmowach z Karen Edwards, która zaprosiła wokalistę z głosem podobnym do Nat King Cole’a. Premiera płyty musi być do 1 grudnia, a potem, mam nadzieję, że zagramy kilka lub kilkanaście koncertów w filharmoniach i operach.