Człowieka można porzucić jak psa

Nie krytykuję jej, nie oceniam, też lubię zwierzęta. W tym samym czasie spotkałam inną znajomą, której przyjaciółka ma dwie wnuczki. Dziewczynki niemal od niemowlęctwa tułają się po różnych domach dziecka, ich matkę pozbawiono praw rodzicielskich, ojca także.

Dziewczynki nie mają nikogo, kto stałby się dla nich rodziną zastępczą, a ich babcia jest za stara na pełnienie takiej roli. Zabiera wnuczki na święta, czasami na weekendy. Wiele razy dziewczynki przyjeżdżały w za dużych butach, bo ich buciki ktoś z kolegów z domu dziecka zamienił, spodnie miały zawiązane sznurkiem, bo pasek zginął.

Najgorsze są właśnie te wyjazdy dziewczynek z babcią. Inne dzieci biegną wtedy do okna i patrzą. Wystarczy, że patrzą, babcia i tak jest bliska rozpaczy. Człowiek to zbyt ważna istota i cenna, by lekką ręką dawać go do adopcji, rodzinie zastępczej, nie ma też opieki weekendowej.

Nie wiem, czy kiedykolwiek zmieni się sytuacja porzuconych bądź zabranych rodzinom dzieci. Być może jest zbyt wielu złych ludzi, by upraszczać procedury i narażać podopiecznych na kontakt z niewłaściwymi opiekunami. Być może. Myślę o tym od czasu do czasu, ostatnio, gdy widziałam ludzi przykuwających się do psich bud w obronie „łańcuchowców”. Akcja jest wspaniała. Przydałaby się podobna w obronie porzuconych małych ludzi.