Gmina pod ostrzałem legendy

Wcześniej była zatrudniona w szwedzkich służbach specjalnych, Ministerstwie Spraw Zagranicznych i Akademii Obrony Narodowej, gdzie specjalizowała się w problematyce Bliskiego Wschodu (włada m.in. językiem hebrajskim) oraz polityce Unii Europejskiej. Ta długa i budząca respekt cefałka nie zmienia faktu, że nazwisko Ohlsson w wielu krajach przede wszystkim kojarzy się ze skandynawską powieścią kryminalną. Była urzędniczka jest zaś jej jedną z najlepszych autorek. Może nawet najlepszą - jak przed trzema laty uznał szwedzki dziennik „Expressen”.
Stałą bohaterką książek Ohlsson jest Fredrika Bergman, kryminalna policjantka ze Sztokholmu, prowadząca szczególnie skomplikowane śledztwa. W najnowszej powieści - „Papierowy chłopiec” - autorka wykorzystuje wiedzę, którą posiadła jako specjalistka od Bliskiego Wschodu. Co prawda akcja niemal cały czas toczy się w Sztokholmie, jednak dotyczy imigrantów z Izraela, którzy w stolicy Szwecji należą do jednej gminy wyznaniowej. Pewnego zimnego dnia pod szkołą prowadzoną przez gminę żydowską rozlega się wystrzał. Ofiarą zamachowca pada nauczycielka. Uruchamia to ciąg zdarzeń, który trudno zrozumieć i jeszcze trudniej przerwać. Prowadzący śledztwo powoli zaczynają pojmować, że makabryczna teraźniejszość ma jakiś tajny związek z przeszłością powiązanych z nią osób - i to z przeszłością nie w Szwecji, lecz Izraelu. Tytułowy Papierowy Chłopiec jest bohaterem izraelskiej legendy - postrachem rodzin, z których porywa dzieci. Czyżby w legendzie było ziarno prawdy? A może ktoś wykorzystuje legendę, by zamaskować inne intencje?
W konstrukcji fabuły widać rękę urzędniczki. To jednak komplement, nie zarzut. Wątki zostały dokładnie przemyślane, skrupulatnie podzielone i sensownie wymieszane. W wyniku tych działań powstała bardzo logicznie skonstruowana łamigłówka. Jej rozszyfrowywanie daje czytelnikowi mnóstwo satysfakcji. Zadanie to jednak niełatwe, bowiem autorka umieściła w opowieści mnóstwo mylących tropów, a czas akcji zmienia się niemal co rozdział. Wędrówki w czasie na szczęście są prowadzone według pewnego wzorca, dzięki czemu czytelnik nie gubi się podczas lektury.
Nieco mniej satysfakcji przynosi śledzenie prywatnego życia bohaterów. Te wątki zbudowane są z powieściowych klisz, powtarzanych do znudzenia. Samotność starzejącego się detektywa, rozterka wynikająca z lojalności w stosunku do szefów i kolegów z pracy, a jednocześnie chęci zadbania o rodzinę. Problemy te pojawiają się niemal zawsze, gdy głównymi bohaterami są policjanci.
Kristina Ohlsson, Papierowy chłopiec, Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2015.