My, pokolenie karnawału

Po roku przerwy wrócił do imprezowego kalendarza Bal Marszałka i nie ma co kruszyć kopii, że drugi raz pod rząd odbył się w Toruniu. Otwarcie nowej hali na Jordankach było świetnym pretekstem, żeby sprawdzić tę inwestycję właśnie pod kątek takiej imprezy. Jednak mimo wszystko czuję niedosyt. Z roku na rok czuję, że gdzieś ucieka klimat karnawału. Pokolenie ludzi między 20 a 45 rokiem życia nie wyraża nim praktycznie żadnego zainteresowania. Ciekaw jestem wyników sondażu właśnie w tej grupie wiekowej z prostymi pytaniami: „Kiedy się zaczyna, a kiedy kończy karnawał?”, „Dlaczego obchodzimy Tłusty Czwartek?”, „Czym jest tzw. śledzik?” Nie wiem, jakie byłyby odpowiedzi, jednak przypuszczam, że tylko utwierdziłyby mnie w przekonaniu, iż młode pokolenia o karnawale nic nie wiedzą i ten jakże ważny czas w roku kompletnie ich nie obchodzi. Dlaczego? Ponieważ my, pokolenie karnawału, którego dorosłość przypadła na czas PRL-u wyczekiwaliśmy tych kilku tygodni przez wiele miesięcy. Bawiliśmy się w karnawale po blady świt w restauracjach, na balach i domowych prywatkach. Nie patrzeliśmy na zegarki, nie raz szliśmy rano do pracy wprost z parkietu. I kiedy przychodził Tłusty Czwartek to jakoś robiło się żal, że jeszcze tylko jedna sobota, wtorkowy śledzik i znów długie miesiące czekania. A dzisiaj? Karnawał mają przez cały rok. Nawet 1 listopada w klubach rozbrzmiewa muzyka pod hasłem Hallowen . Czy to źle? Nie chcę oceniać. Ale jedno wiem na pewno: Nie wiecie młodzi, co tracicie.