Kto ma większy talent, niż ja?

I pewnie trochę tej naszej wredoty leżało u podstaw popularności talent shows, przynajmniej na ich starcie, kiedy raczyliśmy się wpadkami różnych nieudaczników... Ale to było dawno. Parę dni temu pożegnaliśmy najsłynniejszy talent show świata, ”American Idol”. Program, który zmienił kulturę pop. Też polską.

Bo choć różne tego typu szoły hulały w telewizorach wcześniej, to dopiero „Idol” zrobił różnicę. Co zresztą zbiegło się z rewolucją internetową. Zresztą wystarczy chyba to, że amerykański „Idol” zarobił przez te 15 lat około 8 miliardów dolarów z reklam! A jak wiadomo w normalnym świecie reklamodawcy się nie mylą. Chyba, że są z polskich spółek skarbu państwa.

Czemuż więc oglądaliśmy talent shows z wypiekami na buźkach? Bo zmieniały teleświątynię w coś dostępnego dla szarego ludka, który nie dość, że wpływał na losy uczestników, to sam stawał się potencjalną gwiazdą. Do tego talent shows sprzedawały nam emocje w skali makro – amatorzy w stresie są przecież o niebo naturalniejsi od wyuczonych grajków. I szary ludek oglądał, chociaż po latach doskonale już sobie zdawał sprawę, jak pichci się taki program, żeby jak najwięcej z niego wycisnąć. Ale też początkową szyderkę z różnych nieszczęśników zastąpiła parada talentów. A to zmieniło rynek pop. Wszystkim nabijającym się z talent shows warto przypomnieć LemONa, Enej, Podsiadłę, Brodkę, Bednarka, Anię Dąbrowską… Jasne, pewnie część z nich i tak zrobiłaby kariery, ale większość grałaby do końca świata w swoich mieścinach i słuchałby ich co najwyżej pies sąsiada. Bo w Polsce drogi do kariery są wąziutkie. I choć internet je nieco odetkał, to z kolei sprawił, że utonęliśmy w inflacji wykonawców.

A tak swoją drogą kiedy ogląda się nasze debaty polityczne, to aż szkoda, że to nie talent show. I nie można szybko wykosić niekórych cudaków sms-em.CP