Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Angielski przeprowadzacz

Maciej Bielawski,
Nie jest łatwo być pomocnikiem w firmie przeprowadzkowej, nawet kiedy wypłata jest w funtach. Polak na ziemi obiecanej pracował w firmie miłego pana, z miłym psem i miłym samochodem. Przeprowadzał i ledwo zarabiał.

Nie jest łatwo być pomocnikiem w firmie przeprowadzkowej, nawet kiedy wypłata jest w funtach. Polak na ziemi obiecanej pracował w firmie miłego pana, z miłym psem i miłym samochodem. Przeprowadzał i ledwo zarabiał.

<!** Image 2 align=right alt="Image 74205" sub="„REMOVALS. Very nice man and very nice van”, czyli „PRZEPROWADZKI. Bardzo miły człowiek i bardzo miły samochód” - tak się reklamuje firma, w której Wojtek, emigrant z Polski, dostaje wreszcie pracę. / Fot. Beata Dżon">Wojtek w listopadzie wyleciał do Londynu. Obiecana praca nie czekała na brytyjskiej ziemi obiecanej. Po dwóch tygodniach bezowocnego chodzenia do osławionego Jobcentre w nadmorskim Brighton oraz agencji pośrednictwa pracy odezwał się Mike, znajomy znajomego, liverpoolczyk. To z nim nie spotkał się w dniu przyjazdu, i to u niego pracy wówczas nie było. Teraz miało być inaczej

Miły van, Mike i Shamboo

„REMOVALS. Very nice man and very nice van”, czyli „PRZEPROWADZKI. Bardzo miły człowiek i bardzo miły samochód” - tak się firma reklamuje i tu Wojtek dostaje wreszcie pracę.

„Nice van” to duża stara furgonetka w kolorze czerwonym, jej tylne drzwi działają jak spadająca gilotyna. Ma z tyłu dwie osie, z jednego koła uszło powietrze, „dobija” na zakrętach. Do tego tylko jedno lusterko, które w trakcie pierwszych wspólnych podróży odpada.

<!** reklama>Nieodłączną częścią załogi jest pies Mike’a, Shamboo. Wciśnięty między „pana” a Wojtka zasypia szybko w czasie jazdy. Na desce rozdzielczej walają się papiery, gazety, wizerunki hinduskich bóstw, na podłodze sporo innych „niezbędnych przedmiotów”. Pas od strony pasażera nie działa, Wojtek trzyma go w ręce w czasie jazdy. - Przy ostrym hamowaniu ma mnie chronić podobno masa psa - wyjaśnia Polak. Shamboo kilkakrotnie w czasie jazdy łapą zmienia radiowe stacje. Widać, każdy w tym gronie ma jakieś zadania.

Debiut przeprowadzacza

Pierwsza przeprowadzka. Lokalna, w Brighton. Nastolatka opuszcza mieszkanko na trzecim piętrze. Noszenie po wąskich korytarzach. - Ale nie to jest najgorsze. Przy aucie wyrasta nagle parkingowy i za szybą pojawia się karteczka: 60 funtów! - opowiada przeprowadzacz.

Louise, „przeprowadzana”, zabawia rozmową o hiszpańskim domu swej matki.

<!** Image 3 align=left alt="Image 74205" sub="„Nice van” to stara furgonetka. Z jednego koła uszło powietrze. Do tego tylko jedno lusterko, które odpada podczas pierwszych podróży. / Fot. Beata Dżon">- Przedstawiam się jej i mówię, że jestem Polish i że tu w UK będę jako „White Negro”. Dziewczyna dostaje ataku śmiechu - mówi Wojtek. Przeprowadzka idzie sprawnie, po kilku godzinach wszystko jest w aucie. Przeprowadzacz siedzi na „pace”, trzymając się ścian i reszty przedmiotów. Nowe mieszkanie na szczęście ma być na parterze.

Zaczyna padać drobny deszcz, a to nie pomaga w pracy.

- Przenosząc meble, potykam się, przewracam i przygniatam Mike’a ciężką szafką. Starałem się uważać, ale kilkoma sprzętami poszorowałem po ziemi - wyznaje Wojtek.

Nowa lokatorka i tak jest zadowolona, gawędzi kurtuazyjnie o muzyce, próbuje ustawiać cały swój dobytek, który zajmuje już większość przestrzeni na podłodze. Przedstawia współmieszkankę, wymienia z bossem numery telefonów. W kuchni panowie dostają coś do picia, i po wszystkim.

- Wieczorem szef zabiera mnie na późny obiad do restauracji, choć nie było kiedy się umyć ani przebrać po robocie. Gadamy jak starzy kumple, Mike opowiada o Azji i swych ex girlfriends, obok eleganccy Britons pałaszują swoje - Wojtek podsumowuje pierwszy dzień pracy.

Następnym razem „na robotę” trafiają do miejscowości Lewes, stolicy hrabstwa, która słynie, m.in., z domu Anne of Cleves, czwartej żony króla Henryka VIII.

Niewiele uroczego miasteczka udaje się polskiemu pomocnikowi zobaczyć, przypada mu odpowiedzialne zadanie wypakowania całej zawartości boksu w przechowalni mebli, przewiezienie tego wózkami z podziemi i przytarganie do vana. Mike w tym czasie zwija się z bólu w szoferce i rozmawia przez telefon komórkowy, czule wylizywany przez Shamboo. Boss przeciążył kręgosłup. Będzie więcej pracy dla pomocnika: „My pain -Your gain” mówi szef.

- Cóż, jego ból, mój zysk…- powtarza sobie Wojtek.

Brak doświadczenia w zawodzie przeprowadzacza ujawnia namokła garderoba kobiety, od której dostali zlecenie. W ulewnym deszczu nie należało wyciągać rzeczy na dwór...

Nazajutrz czeka ich jazda pełnym po brzegi vanem do południowego Londynu, by rozładować go w Chelsea. Jedyna okazja, by zwiedzić sklep Chelsea football club usytuowany na koronie słynnego stadionu. Mike kupuje prezenty. A teraz jazda do nowego mieszkania właścicielki ładunku, Hiszpanki w średnim wieku.

- Szare, stare kamienice, ciasna zabudowa, ponuro i tłoczno, to ma być Londyn? - dziwi się Wojtek. Kolorowe i raczej uśmiechnięte twarze na ulicach odbierają jednak szarości szarość.

Dwa dni pracy za darmo

Mike znika gdzieś, wraca z Polką, znajomą z Krakowa, której Wojtek ma nic nie mówić o jego narzeczonej z Bhutanu.

- Sam więc rozładowuję furgonetkę. Noszę kolejne przedmioty do sutereny pośród rusztowań, ciągnących się rur, kręcących się robotników. - Gorzej trafić nie mogłem...

Wydawało mu się, że sprzętu jest tyle, że zabraknie dnia na wyładunek. I wtedy pojawiły się czysto polskie myśli: „Co ja tu, k... robię, w kraju mam samochód, mieszkanie, a tu jak dziad rozładowuję grata w pocie czoła”.

Hiszpanka pomaga aktywnie w odbiorze mebli, widzi, jak szklana płyta małego stolika tłucze się przy wyciąganiu. Kolejny problem jest z garderobą i kilkoma innymi rzeczami. Seniora się rozjusza, zaczyna dawać do zrozumienia, że zapłaci mniej z powodu uszkodzeń.

Mike się nakręca. „Miły pan” z reklamy firmy krzyczy swoje, Hiszpanka swoje. Na to wszystko pojawia się Hindus i wlepia mandat za nieprawidłowe parkowanie furgonetki, jakby jeszcze było mało... Boss wściekły, Wojtek próbuje ich uspokoić. Trzeba ruszać autem, bo parkingowy jest nieubłagany.

Hiszpanka nie chce zapłacić umówionej kwoty, może w ogóle nie zapłaci. Nawet Shamboo, pies bossa, traci humor. Wojtek też, przez te dwa dni pracował za darmo.

Po kilku minutach kolejny parkingowy chce załodze „miłego vana” dać mandat. Po akcencie Wojtek poznaje, że to Polak i prosi, by darował, bo „szef ma kłopoty”. Udaje się.

Lady jest im winna ponad 100 funtów, jak stwierdza boss z liverpoolskim akcentem. Przeklina to zlecenie.

Lunch wegetariański

Wojtek zaczyna poważnie kwestionować, na razie po cichu, sens takiej pracy z niepewną wypłatą. Boss obiecuje, że zabierze pomocnika do świetnej wegetariańskiej restauracji „Govinda” na londyńskim Soho, z indyjskimi potrawami. Słowa dotrzymuje. Tym razem musi zapłacić za wjazd do zatłoczonego centrum. Stary van wtacza się na Piccadilly Cirrus.

- To był tam mój pierwszy raz. Euforia jakaś mnie ogarnęła, wow! - wspomina tę wizytę Polak.

Tłumy, dekoracje na Christmas wzdłuż Oxford Street, barwne lampiony wszystko rozświetlają. To jak centrum europejskiego świata, Londyn banków, finansjery, giełdy i dziennikarzy. A pośród tego wszystkiego stary czerwony gruchot bez lusterek, z szalonym psem Shamboo, który przygniatał Wojtka. I pas, jak zwykle, trzymany w ręce.

- Czułem się w tej zdezelowanej furgonetce na ulicach metropolii jak kurier w ubłoconym płaszczu, który wśliznął się na eleganckie przyjęcie i stoi pośrodku sali z wyfrakowanymi dżentelmenami - mówi Wojtek.

Lawirowanie w tym „Xmas-time-traffic” szczęśliwie się udaje. Parkują, Mike zarządza bieg do ubikacji, czyli do... ustronnego miejsca pod murem .

Wreszcie jedzą lunch, czyli udany obiadek w „Govinda”. Potem szukają vana, błądzą po centrum. Mike ma problemy ze znalezieniem drogi na południe, na Brighton.

Rachunek przed snem

Praca daje się we znaki. Po drodze muszą zatrzymać się przy aptece, bo Mike ma straszliwe bóle kręgosłupa. Nabawił się ich przy przeprowadzkach, już prawie nie może jechać. Ratują go „painkillers”, ból jest znokautowany. W aptece duże obwieszczenia informują o bezpłatnych testach na chlamydię. Aptekarka poważnie mówi, że ta bakteria jest nie tylko w UK, pewnie wszędzie.

- Miałem zarobić przez te dwa dni ponad 150 funtów, mam jedynie 60. Czy dalej pracować u „miłego pana z miłym samochodem”? - ta myśl kołacze się w głowie zmęczonego Wojtka przed snem.

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Dołącz do nas na X!

Codziennie informujemy o ciekawostkach i aktualnych wydarzeniach.

Obserwuj nas na X!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!